Carlos Alejandro Torres Álvarez
Ocena dzieła Herodota ma swoją słuszną miarę, gdy widzimy, że jest to pierwsze obszerne dzieło prozy greckiej. Wprawdzie pod koniec VI w. i w pierwszej połowie V w. p.n.e. powstają teksty filozoficzne, np. Heraklita i Demokryta, oraz lokalne kroniki z elementami etnograficznymi autorstwa tzw. logografów, np. Kadmosa z Miletu, ale zawsze są one krótkiej długości.Narracja Herodota, zarówno pod względem literackim, jak i historycznym, nie ma sobie równych wśród greckich pism jego czasów. Jego znaczenie jest porównywalne jedynie z wielką epopeją homerycką, choć istnieją zasadnicze różnice, zwłaszcza w ekspozycji logicznych i oczywistych przyczyn. Herodot ma zamiar przekazać nam czyny ludzi, w których grają ludzie, dlatego bogowie prawie nie pojawiają się w Dziejach, a jeśli już, to nigdy nie działają bezpośrednio i osobiście, jak to ma miejsce w Iliadzie czy Odysei. Przede wszystkim jednak, ojciec historii, eksponuje w swoich badaniach wartość inności, szlachetnej cnoty do tej pory mało znanej w kulturach basenu Morza Śródziemnego.