Książka skupia uwagę na pastoralizmie we współczesnej poezji amerykańskiej, a w szczególności na wierszach Wendella Berry’ego i Lindy Hogan, wykorzystując teorię ekokrytyki materialnej w celu przeanalizowania technik i tradycji literackiej stosowanej przez każdego z poetów, jak również tematów pastoralnych przywoływanych w ich utworach, które kwestionują relacje między człowiekiem a naturą. Te dwie współczesne autorki nadają nowy wymiar naszym odczytaniom tradycji pastoralnej i oferują nam nową podróż do wszechświata, w którym człowiek nie jest już centrum.